Mijmeren

Vandaag finish in Le Grand Bornand. Dat brengt weer herinneringen naar boven. Eén groot feest van herkenning, de Tour de France. Altijd liggen er wel bergen of finishplaatsen op de route die je als fietser ook hebt aangedaan. Voor je het weet zit je te mijmeren voor de buis, denkend aan toen. Sms’end naar de vriend met wie je ooit op één dag over de Grand Saint Bernard en de Petit Saint Bernard peddelde, net als het peloton gisteren. ‘Bekende weg op televisie.’ Reactie per omgaande. ‘Maar nu met Ten Dam!’ Meteen weer bij de les.
Mijmeren en dromen, de Tour is er voor gemaakt. ‘Er is een jongensdroom uitgekomen’, zegt de winnaar van de etappe bijna altijd. Tourdirecteur Christian Prudhomme heeft het er ook dikwijls over. De Ronde is één grote droomfabriek, in de idyllische denkwereld van de organisatoren. Ze wijzen op de romantiek van het onderweg zijn, op de jeugd die zich kan spiegelen aan de heldendaden van de vedetten, op de honderdduizenden die hun idolen aanmoedigen vanuit de berm. Allemaal bezield, gegrepen door het grote avontuur dat zich voor hun ogen afspeelt. Prachtig. Waarom duurt de Tour maar drie weken, eigenlijk?
Omdat drie weken ook wel weer lang genoeg is. In de laatste week begint de vermoeidheid stevig door te tikken. Irritaties steken de kop op. Over de tv-commentatoren die het opgeklopte verhaal over de altijd schitterende Tour ook in stand houden op momenten dat er niks te beleven valt. Die niet willen weten van het voorspelbare verloop van de nu lopende editie. Die elke trap van de Schlecks en Armstrong begeleiden met tromgeroffel. Jongens, kom op. Een beetje meer afstand, een tikkeltje relativeren mag ook.
Waarom heeft het wielrennen geen Johan Derksen of Hugo Borst? Mannen met een steekhoudende mening die gerust eens tegen een zeer been durven te trappen. Kom maar op met dat peper en zout! Helaas, niet in het wielrennen. Het wielrennen drukt alle vormen van kritiek de kop in met het argument dat het zo zwaar is. Afzien mensen, je moest het zelf eens proberen.
Vandaag aankomst in Le Grand Bornand. Daar kwamen we ooit aan een dag of zeven na vertrek uit Tilburg. Iedere dag reden we onze etappes, op weg naar het diepe zuiden. Met goed eten en op tijd naar bed is dat best te doen. Le Grand Bornand is een mooi plaatsje, maar de herinnering eraan is wat vervaagd. Volgens mij hadden we daar ruzie.

Reacties: info@elshout.nu